Wszystkich Świętych - czas zadumy

Śpieszmy się

ksiądz Jan Twardowski

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

zostaną po nich buty i telefon głuchy

tylko to co nieważne jak krowa się wlecze

najważniejsze tak prędkie że nagle się staje

potem cisza normalna więc całkiem nieznośna

jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy

kiedy myślimy o kimś zostając bez niego.

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna

zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście

przychodzi jednocześnie jak patos i humor

jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej

tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu

jak dźwięk trochę niezgrabny lub jak suchy ukłon

żeby widzieć naprawdę zamykają oczy

chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzeć

kochamy wciąż za mało i stale za późno

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze

a będziesz tak jak delfin łagodny i mocny

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą

i nigdy nie wiadomo mówiąc o miłości

czy pierwsza jest ostatnia czy ostatnia pierwszą.

Kot w pustym mieszkaniu

Wisława Szymborska

Umrzeć -tego nie robi się kotu.

Bo co ma począć kot

w pustym mieszkaniu.

Wdrapywać się na ściany.

Ocierać między meblami.

Nic niby tu nie zmienione,

a jednak pozamieniane.

Niby nie przesunięte,

a jednak porozsuwane.

I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,

ale to nie te.

Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,

także nie ta, co kładła.

Coś się tu nie zaczyna

w swojej zwykłej porze.

Coś się tu nie odbywa

jak powinno.

Ktoś tutaj był i był,

a potem nagle zniknął

i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf się zajrzało.

Przez półki przebiegło.

Wcisnęło się pod dywany i sprawdziło.

Nawet złamało zakaz

i rozrzuciło papiery.

Co więcej jest do zrobienia.

Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci,

niech no się pokaże.

Już on się dowie,

że tak z kotem nie można.

Będzie się szło w jego stronę

jakby się wcale nie chciało,

pomalutku,

na bardzo obrażonych łapach.

I żadnych skoków pisków na początek.

Epitafium

Jarosław Smalej

Życie to taka nieuchwytna chwila

Jak refleks światła na skrzydłach motyla.

Jak kropla wody w pustyni istnienia.

Nie odchodź! Mam Ci tyle wciąż do powiedzenia!

Chciałbym Cię budzić ciepłem i śpiewem słowiczym.

Tymczasem pomilczymy sobie o wszystkim i o niczym.

I zanim się wybierzesz przed stwórcy oblicze

Poczuj na swojej dłoni mój ciepły policzek.

Na wszystko inaczej, wyraźniej dziś patrzę.

Tak dawno nie byliśmy w kinie i w teatrze.

Mijały kolejne wiosny lata i zimy

A ja ciągle myślałem; mamy czas - zdążymy.

Teraz wiem, że niestety za mało, za rzadko

Mówiłem, jaką dobrą jesteś i żoną i matką

Czas stracony nadrobić chciałbym bez wytchnienia

Tak wiele jeszcze miałem Ci do powiedzenia!

Dla Ciebie posadziłem latem tulipany,

Krokusy i malwy w pobliżu altany.

Płaczą smutne rośliny, bo cóż wdzięk ich znaczy,

Gdy Ty ich kwitnienia nigdy nie zobaczysz.

Świadomość przemijania tnie jak ostrzem brzytwy.

Wypowiedziałem już wszystkie znane mi modlitwy.

A teraz chodzę otulony rozpaczy opończą.

I Boga proszę; Nie odchodź! Bo łzy mi się kończą.